Τα τελευταία δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης αναπτύχθηκε ένα πρωτόγνωρο κίνημα εθελοντισμού στη χώρα μας.
Από το ξεκίνημά μας και στην πορεία συνεχώς ξεπετάγονταν νέες συλλογικότητες με φρεσκάδα και πρωτοτυπία, που έρχονταν να καλύψουν τα μεγάλα κενά ενός συστήματος θεσμών και αξιών που κατέρρεε.
Στην κατάρρευση του αυτή παρέσυρε ανθρώπινες ζωές και το φυσικό περιβάλλον.
Ο εθελοντισμός ήρθε να περιορίσει τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης, δημιουργώντας παράλληλα τις ανθρώπινες εκείνες σχέσεις ώστε να εγγυηθούν το πέρασμα σε μία νέα φάση της κοινωνίας χωρίς τις παθογένειες αυτής που πεθαίνει …
Εθελοντισμός, έννοια που βγαίνει από το θέλω, το θέλω που πηγάζει από μέσα μας βαθιά και όχι από κάτι έξω από εμάς ή από μία επιφανειακή παρόρμηση. Δεν επιβάλλεται και δεν δημιουργεί παθητική αποδοχή.
Συνενώνει συναίσθημα και λογική, άτομο και κοινωνία, προσφορά και δράση, πρωτοβουλία και συνεργασία .
Ο εθελοντής υπερβαίνει το εγώ του, το άτομό του, την ιδιοτέλεια και νιώθει ότι είναι μέρος του περίγυρού του, της κοινωνίας και της φύσης.
Νιώθει μια ενότητα με όλα γύρω του, και σαν μέρος τους αισθάνεται να επηρεάζεται από αυτά και να τα επηρεάζει. Και όταν αυτά έχουν πρόβλημα και πάσχουν νιώθει ότι έχει την ευθύνη που του αναλογεί.
Γι’ αυτό προσφέρει τις υπηρεσίες του για την αποκατάστασή τους και την εξέλιξή τους.
Δεν κάνει διάκριση φύλου, ηλικίας, προέλευσης, χρώματος, τόπου και γενικά κάθε χαρακτηριστικού και κριτηρίου που γεννά « ξεχωριστότητα » , αδιαφορία ή μίσος.
Αγαπάει τη ζωή σε όλες τις εκφράσεις της.
Υπερβαίνοντας τα κυρίαρχα σήμερα δόγματα, ‘’ο χρόνος είναι χρήμα’’ και ‘’κοίτα την πάρτη σου’’, που αλλοτριώνουν τους ανθρώπους και τους κάνουν μοναχικούς, αδιάφορους, φοβισμένους και εργασιομανείς καταναλωτές, ο εθελοντής ανακαλύπτει την ομορφιά της προσφοράς του χρόνου του, χωρίς αντάλλαγμα για τον ίδιο ή την συλλογικότητά που συμμετέχει.
Προσφέρει έτσι απλά για να δει το χαμόγελο να ανθίζει στον συνάνθρωπο και να δημιουργείται μια νέα αρμονία.
Βιώνει τη χαρά της συνύπαρξης και επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους κάθε κοινωνικής κατηγορίας και δια-πιστώνει τελικά πόσα πολλά και ουσιαστικά είναι αυτά που ενώνουν.
Ο εθελοντής ότι κάνει το κάνει όσο καλύτερα μπορεί, ακριβώς επειδή δεν είναι αναγκασμένος γι’ αυτό και δεν περιμένει ανταπόδοση, διάκριση ή προβολή.
Η δημιουργικότητά του είναι ελεύθερη να εκδηλωθεί χωρίς τις αγκυλώσεις του ανταγωνισμού.
Ο καθένας προσφέρει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, εφαρμόζοντας συνειδητά το πρόγραμμα που έχει φτιάξει αυτός ο ίδιος με τους άλλους εθελοντές και όχι κάτι έτοιμο και πιθανά ξένο.
Ένα πρόγραμμα ευέλικτο που το προσαρμόζουν οι ίδιοι οι εθελοντές στην πραγματικότητα που διαρκώς αλλάζει επιστρατεύοντας πρωτοβουλία, εφευρετικότητα και φαντασία.
Ο εθελοντής ξεφεύγει από τη μονομέρεια του ατομικού και ανακαλύπτει την ολοκλήρωση στην ομορφιά του συλλογικού.
Την ομορφιά της ελεύθερης και ισότιμης συνύπαρξης με άλλους ανθρώπους.
Βρίσκεται διαρκώς σε μια ζωογόνα εγρήγορση για αρμονική σχέση του ατομικού με το συλλογικό, ώστε το ατομικό να συμβάλλει στην ποικιλία του συλλογικού και το συλλογικό να πλουτίζει το ατομικό.
Η αναδυόμενη αίσθηση του εθελοντή είναι ότι κάτι πολύ ωραίο γεννιέται, όταν παραμερίζονται τα εμπόδια που όρθωσε ο άνθρωπος, από άγνοια της ομορφιάς που κρύβεται μέσα του και γύρω του.
Η υπέρβαση των εμποδίων είναι μια διαρκής άσκηση ελευθερίας.
Από τον εθελοντισμό αναβλύζει μια ζωογόνα κατάσταση που αγκαλιάζει όλους όσους συμμετέχουν, επειδή οι πράξεις των εθελοντών είναι προσφορά της Ζωής προς τη Ζωή.
Τέλος … Η αλληλεγγύη που έρχεται σαν ανταπόκριση στον εθελοντισμό δημιουργεί ένα νέο κοινωνικό ιστό και ένα νέο τύπο ανθρώπου, που έχει ανάγκη η ανθρωπότητα σήμερα, για να προχωρήσει πέρα από την κρίση και να δημιουργήσει μια νέα ποιότητα συνύπαρξης.
Τέλος για όλες και όλους εμάς ο Εθελοντισμός είναι … «Στάση Ζωής» …